Józef Misiek

 

 

PIĘKNO I PRAWDA

 

 

Tekst dotyczy zagadnienia obiektywności dwóch wartości: prawdy i piękna. Zostały sformułowane argumenty, które dowodzą, że zarówno klasyczna ma­tematyka, jak i klasyczna logika oparte są na założeniu obiektywności prawdy. Ten tok myśli prowadzi zarazem do uznania obiektywności wartości piękna, jeśli uwzględnić starożytną tradycję, według której istnieje ścisłe pokrewieństwo pomiędzy prawdą i pięknem.

Do tego typu rozważań zostały wplecione pewne spostrzeżenia dotyczące roli wartości estetycznych w nauce, jak również uwagi polemiczne skierowane przeciwko nominalizmowi i jego źródłom we współczesnej kulturze.

________________________________________________________________________________

 

 

1. Wartości a nauki ścisłe

 

Filozofowie uważają zazwyczaj, że wszystkie wartości są wyłączną do­meną humanistyki. Ma to wynikać stąd, że w ich przekonaniu nauki ścisłe nie wartościują, lecz opisują. Dlatego nie mogą niczego powie­dzieć o wartościach. Jest to oczywiście pozytywistyczny przesąd, a więc pogląd na naukę stworzony i propagowany przez filozofów, którzy mieli powierzchowną tylko jej znajomość. Aby dostrzec fałsz ich poglą­du, wystarczy sobie zdać sprawę z faktu, że prawda jest naczelną war­tością w nauce i jest taką samą wartością - podobnie jak dobro i pięk­no. Znaleźliśmy zatem przynajmniej jeden przykład wartości, której nie mogą zmonopolizować humaniści.

Na tym jednak nie koniec: choć prawda jest w nauce naczelną wartością, to przecież żadne wyniki eksperymentów nie mogą nam po­wiedzieć, czy ogólne prawa, a tym bardziej teorie, są prawdziwe - obejmują one nieskończenie wiele różnych możliwości, których nie można, i nawet nikt nie usiłuje, sprawdzić w doświadczeniu. Jeżeli za­tem specjaliści uważają, że pewne prawa czy teorie są prawdziwe, lub ewentualnie prawdziwsze od innych, to znaczy, że przyjmują jakieś nie-empiryczne kryteria oceny teorii. Nie będzie próbą silenia się na oryginalność stwierdzenie, że do takich kryteriów zalicza się kryteria estetyczne. Takie kryteria stosowali wielcy uczeni i np. Einstein pisze o tym explicite.

Tego typu postępowanie badawcze, w którym kryteria estetyczne odgrywają dużą rolę, czasem większą niż empiryczne, nie jest niczym nowym w nowożytnej nauce. Postępuje ona dokładnie według wzorca stworzonego jeszcze przez Pitagorasa, a przez Platona przekazanego następnym pokoleniom: piękno i harmonia są najlepszymi wskaźnika­mi prawdziwości sformułowanej hipotezy czy teorii.

To tytułem wyjaśnienia, dlaczego specjalista w zakresie filozofii na­uki ośmiela się wkroczyć na grunt, po którym stąpali dotychczas hu­maniści. Może w tym miejscu warto przypomnieć, że dla Pitagorasa nie istniał żaden podział na humanistykę i nauki ścisłe. Jego doktryna obejmowała całość tych spraw. Pierwszy krok w kierunku dokonania podziału na nauki ścisłe i humanistykę został dokonany już po śmierci Pitagorasa. Powstał mianowicie pewien antagonizm pomiędzy tymi spośród jego uczniów, którzy studiowali matematykę, astronomię i teo­rię muzyki a tymi, którzy nie mieli talentu matematycznego, lecz za to bogowie im dali dobrą pamięć. Ci drudzy studiowali medycynę i dok­trynę religijną Pitagorasa. Ta specjalizacja doprowadziła z czasem do rozłamu i w ten sposób wyłonili się akuzmatycy - którzy bardziej pole­gali na swojej pamięci - oraz matematycy - którzy bardziej dowierzali swojemu rozumieniu nauk Pitagorasa i w tym widzieli swą wierność wobec Mistrza. To właśnie ci ostatni przechowali tradycję o ścisłym związku pomiędzy prawdą i pięknem. Tę tradycję przejął później Pla­ton. Akuzmatycy są protoplastami humanistów, a matematycy Pitagorej­scy - późniejszych matematyków i tych wszystkich, którzy zajmują się zastosowaniami matematyki do poznania przyrody.

 

2. Prawda a piękno

 

W poprzednim akapicie napomknęliśmy o tym, że już w głębokiej sta­rożytności został odkryty związek pomiędzy prawdą i pięknem, o czym np. zaświadcza Platon. Nie miejsce tu, aby rozwijać tę interesującą kwe­stię. Dlatego, na użytek tego artykułu, przyjmujemy w charakterze ak­sjomatu, że prawda i piękno są blisko spokrewnionymi wartościami. Mówiąc dokładniej, przyjmujemy nieco mocniejszą tezę:

Prawda i piękno są tak blisko spokrewnione, że jeśli jedna z tych wartości ist­nieje obiektywnie, to druga też. Jeśli teraz potrafimy dowieść obiektywnego istnienia prawdy, to ko­rzystając z powyższego aksjomatu uzyskamy pewność, że piękno też istnieje obiektywnie. Stąd pozostała część tego tekstu będzie dotyczyć obiektywnego istnienia prawdy.

Zanim pokusimy się o dowód obiektywnego istnienia prawdy, wy­pada zauważyć, że nie wszystko, co w pewnych kręgach uchodzi za prawdę, musi być prawdą. Jedyny wyjątek od tej reguły stanowi mate­matyka: tylko w tej dyscyplinie możliwy jest dowód twierdzenia, a do­wód ujawnia prawdę. Dlatego też dowód obiektywnego istnienia prawdy może się powieść tylko w przypadku prawdy matematycznej. Wszystkie inne prawdy to tylko prawdy domniemane lub - w najlep­szym przypadku - prawdopodobne. Z tego powodu, w dalszej części tego tekstu będzie nas interesować wyłącznie prawda matematyczna.

 

3. Matematyka a pozytywizm

 

Najpierw jednak potrzebne jest wyjaśnienie. Byłoby ono zbędne, gdyby nie fakt, te znakomita większość filozofów podlega wpływom pozyty­wizmu propagowanego przez różne szkoły, a najbardziej skuteczny w tych działaniach jest empiryzm logiczny wraz z jego współczesną odmianą zwaną filozofią analityczną. Pod wpływem pozytywizmu roz­powszechniło się mniemanie, jakoby wszystko co istnieje obiektywnie mogło być badane empirycznie. Jeżeli zaś czegoś nie można badać empirycznie, to nie może ono istnieć obiektywnie. Na przykład warto­ści nie można badać empirycznie. Dlatego - zdaniem owych filozofów - wartości nie mogą istnieć obiektywnie. Czym zatem są wartości w ich ujęciu? To tylko terminy języka, które odnoszą się do naszych subiek­tywnych preferencji.

To prymitywna argumentacja. Rozumując w ten sam sposób docho­dzi się do wniosku, te skoro obiektów matematycznych nie można ba­dać empirycznie, to nie mogą one istnieć obiektywnie. A zatem, mate­matyka dotyczy przedmiotów, które mają ten sam rodzaj istnienia co centaury i jednorożce. Nie ma zatem różnicy pomiędzy matematyką i mitologią.

Ten wniosek ujawnia antynaukowe oblicze pozytywizmu. Doktryna filozoficzna, która zmusza do zanegowania wartości najstarszej i naj­poważniejszej nauki, nie może być traktowana poważnie. Empiryści logiczni usiłowali uchylić ten zarzut przyjmując, te matematyka redukuje się do logiki, ta zaś - jeśli ją pojąć formalistycznie - nie jest sprzeczna z empiryzmem. Nie zdołali w ten sposób niczego osiągnąć, oprócz sukcesu propagandowego wśród osób nie znających matematy­ki. Matematycy zignorowali ich wysiłki: w dalszym ciągu badania ma­tematyczne są oparte na założeniu platonizmu. Zgodnie z ową tezą obiekty matematyczne istnieją podobnie jak idee Platońskie, a więc - obiektywnie. To założenie nie jest tylko kwestią wiary: pełni ono po­dobną rolę w matematyce jak hipoteza atomistyczna w fizyce. Dzięki niemu można lepiej zrozumieć i ująć ogólniej to wszystko, co zostało osiągnięte w matematyce bez tego założenia. Bez niego matematyka musiałaby być uboższa.

W ten sposób wykazaliśmy, że matematyka dostarcza mocnego ar­gumentu przeciwko nominalizmowi. Wynika stąd, że sytuacja piękna nie jest tak dramatyczna, jak mogło się wydawać.

 

4. Teza platonizmu a obiektywność prawdy

 

Pokażemy teraz, że obiektywność prawdy matematycznej jest wnio­skiem z tezy platonizmu. Zrobimy to na przykładzie elementarnej teorii liczb znanej już w starożytności. W tym celu rozpatrzymy następujące dwa zdania:

"Istnieje największa liczba bliźniacza".

"Dla każdej liczby bliźniaczej istnieje liczba bliźniacza od niej większa".

W zapisie symbolicznym byłoby wyraźniej widoczne, że każde z tych zdań jest negacją drugiego, ale nawet w takim zapisie słownym powinno to być jasne. Może warto w tym miejscu dodać, że zapis z użyciem symboli nie jest bardziej ścisły niż zapis słowny. Wynika to stąd, Że sens każdego symbolu (w matematyce tylko sens jest ważny, nie słowa) musi zostać wyjaśniony za pomocą słów. Mówiąc inaczej, symbolika odgrywa w matematyce rolę wygodnej stenografii i nie jest traktowana jako magiczne narzędzie do uzyskania ścisłości.

Potrzebne będzie teraz krótkie wyjaśnienie z zakresu teorii liczb.

Przypomnimy najpierw, że liczba pierwsza jest to taka liczba naturalna, która ma dwa różne dzielniki: 1 i samą siebie. Wynika stąd, Że 1 nie jest liczbą pierwszą, ponieważ ma tylko jeden dzielnik. Kolejne liczby pierwsze to 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29, 31, 37, 41, 43, 47, 53 itd. Już Euklides dowiódł, że dla każdej liczby pierwszej istnieje liczba pierwsza od niej większa, a więc w ciągu liczb pierwszych nie ma naj­większej liczby pierwszej.

Możemy teraz wyjaśnić pojęcie liczby bliźniaczej. W napisanym po­wyżej (fragmencie) ciągu liczb pierwszych możemy dostrzec, że niektó­re liczby pierwsze mają bliźniaka, tzn. liczbę pierwszą różniącą się o 2. Takie liczby pierwsze zostały nazwane liczbami bliźniaczymi. W poda­nym ciągu są to następujące liczby: 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19,29,31,41,43. Tylko liczby 2,23, 37, 47, 53 nie są bliźniacze. Jednak wśród większych liczb pierwszych niż wypisane jest inaczej: liczby bliźniacze zdarzają się coraz rzadziej.

Już dawno postawiono problem, czy dla dowolnej liczby bliźniaczej istnieje liczba bliźniacza od niej większa. Do dziś nie został on roz­strzygnięty. Dlatego nie wiadomo, czy prawdą jest, że dla każdej liczby bliźniaczej istnieje liczba bliźniacza od niej większa. Innymi słowy, nie możemy wykluczyć możliwości, że istnieje największa liczba bliźniacza.

Już Pitagoras przyjął, że liczby naturalne istnieją obiektywnie, tzn. ich istnienie nie zależy od tego, czy coś o nich wiadomo czy nie. Przyjmując to założenie, dochodzimy do wniosku, że liczby bliźniacze również istnieją obiektywnie. Dlatego jeśli istnieje największa liczba bliźniacza, to jest to obiektywny fakt, niezależny od tego, czy ktoś o tym wie. Podobnie, jeśli dla każdej liczby bliźniaczej istnieje liczba bliźniacza od niej większa, to jest to obiektywny fakt, niezależny od tego, czy ktoś o tym wie czy nie. Dlatego wiemy, że jedno z wymie­nionych zdań musi być prawdziwe a drugie fałszywe. Nie wiemy tylko, które jest prawdziwe i które fałszywe. W ten sposób znaleźliśmy praw­dę, której nikt nie rozpoznał Ci zarazem fałsz tego samego rodzaju). Jest nią jedno z wymienionych zdań - nie wiemy tylko, które to zdanie. Skoro zatem istnieją prawdy nikomu nie znane, to prawda matema­tyczna istnieje obiektywnie i - jak łatwo można się domyślić - ludzie znają tylko jej małą część.

W ten sposób pokazaliśmy, iż obiektywne istnienie prawdy wynika z założenia, że liczby naturalne, o których mówią rozważane zdania, istnieją obiektywnie. Możemy zatem powiedzieć ogólnie: z tezy plato­nizmu wynika obiektywne istnienie prawdy matematycznej. Być może jednak, argument na rzecz platonizmu wspomniany na końcu po­przedniego rozdziału nie jest w pełni przekonywający. Dlatego w na­stępnym rozdziale wyjaśnimy jego sens nieco dokładniej.

 

5. Matematyka a logika

 

W rozdziale tym mamy zamiar wykazać, że logika jest wtórna wobec matematyki, a w szczególności, że logika klasyczna znajduje uzasad­nienie tylko na gruncie matematyki platońskiej (tzn. takiej, która przyjmuje założenie platonizmu). Zrobimy to na przykładzie Zasady Wyłą­czonego Środka. W tym celu przyjrzymy się jeszcze raz rozumowaniu z poprzedniego rozdziału, które pozwoliło stwierdzić, że z założenia tezy platonizmu wynika obiektywność prawdy.

Ustaliliśmy tam, że jedno z dwóch rozpatrywanych zdań jest praw­dziwe - nie wiemy tylko, które z nich. Stąd natychmiast wynika, że alternatywa tych zdań jest prawdziwa i my wiemy, że tak jest. To zna­czy, że udowodniliśmy prawdziwość Zasady Wyłączonego Środka dla tych dwóch konkretnych zdań. Na uwagę zasługuje fakt, iż nie korzy­staliśmy w tym dowodzie z logiki. Skorzystaliśmy tylko z założenia, że liczby bliźniacze istnieją obiektywnie. Na tym zresztą polega intuicyjne rozumowanie matematyczne: nie trzeba zakładać praw logiki formalnej - i żaden matematyk tego nie robi, wystarczy rozumować intuicyjnie, tzn. tak, jak każdy z nas rozumuje na co dzień - można wręcz powie­dzieć - instynktownie. Dzięki tej zdolności umysłu ludzkiego nikt z nas, w tym również matematycy, nie musi znać i tak naprawdę nie zna logiki. Jeżeli zaś komuś wydaje się, że rozumowanie logiczne po­lega na stosowaniu formalnych zasad logiki, to myli on tę ostatnią z normalnym, intuicyjnym rozumowaniem, do którego zdolny jest każ­dy człowiek - jeśli nie jest ograniczony umysłowo.

Wypada zaznaczyć, że to, co mówimy, nie jest żadną rewelacją. Już na początku XX wieku Luitzen Egbertus Jan Brouwer wykazał, że logi­ka klasyczna obowiązuje tylko w matematyce klasycznej, która - jak już to było powiedziane - opiera się na założeniu platonizmu. Natomiast Brouwer uważał, idąc zapewne za ówczesnym minimalizmem, że zało­żenie o obiektywnym istnieniu liczb naturalnych jest metafizyczne, a zatem powinno zostać wyeliminowane z matematyki. Brouwer od­rzucił to założenie i przyjął, że liczby naturalne są konstrukcjami ludz­kiego umysłu - dlatego jeśli pewna liczba nie zostanie skonstruowana, to nie istnieje. Na tej podstawie stworzył matematykę konstruktywną, zwaną też intuicjonistyczną. Dopiero później Arend Heyting - jego uczeń - opisał prawa logiki, które rządzą zdaniami tej matematyki. Jest to tak zwana logika intuicjonistyczna. Oczywiście, nie obowiązuje w niej Zasada Wyłączonego Środka.

W ten sposób wykazaliśmy, że stosowalność Zasady Wyłączonego Środka zależy od obiektywnego istnienia obiektów, o których chcemy mówić. Nie dowiedliśmy w ten sposób obiektywnego istnienia prawdy i obiektów matematycznych. Pokazaliśmy tylko, że rezygnacja z tej obiektywności posiada daleko idące konsekwencje dotyczące matema­tyki i logiki. Bez niego matematyka nie mogłaby się rozwijać i byłaby znacznie uboższa. Możemy zatem powiedzieć, że założenie platonizmu to hipoteza metafizyczna, na której wspiera się matematyka. Nie można jej dowieść, ale od jej przyjęcia zależy poprawność zasad logicznych,  w które nikt nie wątpi. Czy ktoś przypuszcza, że argumenty przeciw platonizmowi nie są oparte na żadnych założeniach, a w szczególności na założeniu, że zasady logiki klasycznej są poprawne? Z całą pewno­ścią, każde rozumowanie filozofa opiera się na wielu założeniach, znacznie mniej pewnych niż założenie platonizmu. Dlatego nawet bez dokładnej analizy rozumowań mających wykazać fałszywość platoni­zmu możemy przyjąć, że opierają się one na błędnej przesłance. W standardowych rozumowaniach tego typu jest to zazwyczaj przesłan­ka empiryzmu i/lub założenie, że rozumowanie, które jest zgodne z klasyczną logiką, jest zawsze poprawne, niezależnie od tego, czy przedmioty, do których się odnosi, istnieją obiektywnie.

 

Zakończenie

 

W artykule został sformułowany mocny argument na rzecz platoni­zmu. Zostało też wyjaśnione, że jeśli ta teza jest prawdziwa, to praw­da matematyczna istnieje obiektywnie. Skoro tak jest, to na podstawie aksjomatu o pokrewieństwie prawdy i piękna został wyprowadzony wniosek, że piękno również istnieje obiektywnie. Pozostaje jednak jeszcze do rozważenia kwestia, czy przyjęty aksjomat jest prawdziwy. W przypadku piękna matematycznego - jest to oczywiste. Już Pitago­ras odkrył piękno matematyki i wyjaśnił piękno oraz harmonię świata tym, że rządzi nim liczba. Na tym polega istota klasycznej teorii pięk­na. Niestety, coraz mniej ludzi jest zdolnych dostrzec piękno mate­matyki. Dla takich ślepców piękno może być tylko pięknem zmysło­wym. Nic dziwnego, że coraz mniej zwolenników obiektywności prawdy.

Cały tekst mógłby być znacznie krótszy, gdyby po drodze nie poja­wiła się potrzeba obalenia kilku pozytywistycznych przesądów. Wśród nich naj trudniejszy do obalenia (dla filozofa) jest przesąd, że logika stanowi coś pośredniego pomiędzy wiedzą objawioną i zarazem ma­gicznym narzędziem do precyzowania wszelkiej nieprecyzyjnej wiedzy oraz nadawania jej pewności nieosiągalnej innymi sposobami. Jest rze­czą znamienną, że matematycy nie mają aż takiego zaufania do logiki - szanując tradycję matematyczną, polegają na rozumowaniu intuicyj­nym, a nie na logice formalnej.

Na zakończenie jeszcze jedna refleksja. Od dłuższego czasu można zaobserwować kryzys wartości - wszystkich wartości, nie tylko praw­dy. Słowo kryzys w tym kontekście nie oznacza, że same te wartości doznają jakiegoś uszczerbku. Oznacza ono tylko tyle, iż rozprzestrze­nia się coraz większa ślepota na wartości. Źródłem tej ślepoty jest ideologia oświeceniowa, która pod postacią różnych doktryn filozo­ficznych czy humanistycznych zatruwa umysły coraz większej liczby osób. Głównym przesłaniem, które niesie ta ideologia, jest zespół różnych przesądów dotyczących nauki. Wymienimy z nich tylko nie­które: empiryzm, pozytywizm oraz przekonanie, te każdemu wystar­czy własny rozum - nie musi on opierać się na żadnych autorytetach ani na żadnej tradycji (z wyjątkiem tej, którą propagują zwolennicy takiej ideologii).

Gdyby zwolennicy tezy, te piękno nie istnieje obiektywnie, zamiast popisywać się jałowym sceptycyzmem, zrobili coś podobnego do tego, co zrobił Brouwer, tzn. gdyby zbudowali estetykę, w której wartości estetyczne nie byłyby obiektywne, i gdyby taka estetyka okazała się choć w części tak dobra jak starożytna, to można by im gratulować po­stawy naukowej. Gdyby ponadto okazało się, te taka estetyka stymu­luje choć jedną dyscyplinę artystyczną, to można by im gratulować sukcesu. Niestety, nawet nie próbują tego robić. Ich wyłącznym powo­łaniem jest mnożenie wątpliwości. Jedyny skutek tej działalności to cofnięcie refleksji estetycznej do stanu, jaki miała na długo przed poja­wieniem się Pitagorasa. Mówiąc inaczej, jedynym skutkiem ich działal­ności jest cywilizacyjny regres.

Na szczęście, artysta, żeby tworzyć, nie potrzebuje teorii estetycznej. Wystarczy mu jego talent i Mistrz, który pokieruje jego rozwojem. Po­dobnie zresztą matematykom nie jest potrzebna znajomość logiki - wy­starczy im talent i Mistrz, który nauczy ich rzemiosła matematycznego. Dlatego, jeśli artyści nie dadzą się zwariować modnym teoriom este­tycznym, to sztuka będzie się rozwijać niezależnie od estetyki. Wtedy estetyka stanie się jałowym zajęciem dla ludzi, którzy nie mają talentu, żeby robić coś pożytecznego.

Pamiętajmy zatem, wartości są nie po to, aby je definiować (to zna­czy eliminować z dyskursu), lecz po to, aby służyły nam jako drogo­wskazy w naszej działalności –  czy to naukowej, czy artystycznej.